شب عروسیه،آخرشبه،خیلی سر و صدا هست.

میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاش رو عوض کنه هرچی منتظرشدن برنگشته،
در را هم قفل کرده،داماد سراسیمه پشت در راه میره داره ازنگرانی و ناراحتی دیوونه میشه.
مامان بابای دختره پشت در داد میزنند:"مریم،دخترم در را بازکن،مریم جان سالمی؟دخترم".
آخرش داماد طاقت نمیاره باهرمصیبتی شده در رو میشکنه میرن تواطاق....
مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده،لباس
 سفید قشنگ عروسیش با خون یکی شده،ولی رو لباش لبخنده!!!
همه مات و مبهوت دارن به این صحنه نگاه می کنند.
کناردست مریم یه کاغذهست،یه کاغذ که با خون یکی شده.
بابای مریم میره جلو،هنوزم چیزی رو که می بینه باور نمیکنه،
بادستهائی لرزان کاغذ رابرمیداره،بازش میکنه ومی خونه::

((سلام عزیزم،دارم برات نامه می نویسم،آخرین نامهء زندگیمو،آخه اینجا آخر خط زندگیمه.
کاش منو تو لباس عروسی می دیدی،مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود!؟؟
علی جان دارم میرم.دارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادم.
می بینی علی: بازم تونستم باهات حرف بزنم...

...